مادران شاغل که به ناچار مجبورند چند ساعتی از فرزند یا فرزندانشان دور باشند و آنها را به مهد کودک یا نزد نزدیکان بسپارند و یا در خانه تنها بگذارند، دائما با یک احساس مشترک دست به گریبان هستند و آن احساس مشترک چیزی نیست جز یک احساس گناه و عذاب وجدان به خاطر کاری که انجام می‌دهن و گاهی این احساس گناه آنچنان آزاردهنده می‌شود که حتی مادر را موجاب می‌کند تا دست از شغل خود بردارد؛ این حالت وقتی بیشتر می‌شود که اطرافیان نیز با کلام‌شان تلاش می‌کنند تا به این حس گناه دامن بزنند.
در این رابطه باید چند نکته مهم را خطاب به این مادران گفت؛
به عنوان یک مادر کارمند، اهمیت قائل شدن به احساس گناه نسبت به کار خارج از خانه ضروری است. اما در عین حال، باید به خودتان یادآوری کنید که انجام کارهایی که به شما امکان می‌دهد برای خانواده‌تان مراقبت کنید و نیازهایشان را برآورده کنید، نشان از مسئولیت‌پذیری شماست.
همچنین، ارتباط با فرزندانتان و پرداختن به زمان‌های کیفی با آنها می‌تواند به شما کمک کند تا احساس گناه را کاهش دهید. ممکن است نیاز به برنامه‌ریزی بهتر و تعیین اولویت‌های خود داشته باشید تا بتوانید زمانی را برای خانواده‌تان در نظر بگیرید.
علاوه بر این، بهتر است از شبکه‌های پشتیبانی و کمک‌های خارجی استفاده کنید. می‌توانید با اعضای خانواده، دوستان یا مراکز مراقبت از کودکان همکاری کنید تا در مراقبت از بچه‌ها کمکتان کنند و شما بتوانید به کارتان بروید.
مهمترین نکته این است که به خودتان برای همه چیزی که برای خانواده‌تان انجام می‌دهید تحسین کنید. انجام کارهای خارج از خانه نشان از استقلال مالی و استقلال شخصی شماست که می‌تواند به شما و خانواده‌تان امکانات بیشتری را فراهم کند. بنابراین، احساس گناه را کنترل کنید و به جای آن به خودتان تبریک بگویید.
