به گزارش ورنداز :
فلسفه ایشالله 120 ساله بشی
فلسفه ایشالله 120 ساله بشی چیه؟ چرا میگیم 120 سال؟ در ادامه فلسفه ایشالله 120 ساله بشی را بخوانید.
در ایران قدیم، سال کبیسه را به این صورت محاسبه میکردند که به جای اینکه هر ۴ سال یک روز اضافه کنند و آن سال را سال کبیسه بنامند. هر ١٢٠ سال، یک ماه را جشن میگرفتند و کل ایران این جشن برپا بود.
برای اینکه بعضی‌ها ممکن بود یک بار این جشن را ببینند و عمرشان جواب نمی‌داد تا این جشنها را دوباره ببینند (و بعضی‌ها هم این جشن را نمی‌دیدند) به همین دلیل دیدن این جشن را به عنوان بزرگترین آرزو برای یکدیگر خواستار بودند و هر کسی برای طرف مقابل آرزو می‌کرد تا آنقدر زنده باشی که این جشن باشکوه را ببینی و این به صورت یک تعارف و سنتی بی نهایت زیبا درآمد که وقتی به هم می رسیدند بگویند ١٢٠ سال زنده باشی.
در دوران هخامنشیان سال کبیسه وجود نداشت همیشه اسفند ماه 29 روز بوده، در تقویم آن زمان هر چهار سال یک روز ذخیره میشد و طی 120سال یک ماه ذخیره داشتند که آن سال را بجای 12ماه، 13 ماه اعلام میکردند.
در ماه سیزدهم هیچکس کار نمیکرد همه با خرج حکومت جشن میگرفتند بنابراین مردم در حق هم دعا میکردند که 120سال عمر کنند تا حداقل یک جشن یک ماهه را ببینند...!!!
سال شمسی معادل ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه و ۴۶ ثانیه است.تقریبا ۳۶۵ روز و ۶ ساعت! ولی ایرانیان قدیم دوره میترائیسم و اون دوره زمانی سال رو ۳۶۵ روز می گرفتند و چون این مقدار تقریبی رو نادیده میگرفتند هر سال به مدت تقریبی ۶ ساعت عقب می افتاده. حالا اونا این ۶ ساعتها رو با هم جمع میکردند تا بشه یک ماه.
اگه این ۶ ساعت رو در ۱۲۰ ضرب کنیم میشه معادل سی روز(دقیقتر بخوام بگم میشه ۲۹ روز) یعنی یک ماه. و برای اینکه تغییری در فصلها ایجاد نشه سال صد و بیستم رو ۱۳ ماهه میگرفتند تا سال جدید دقیقا از اول بهار شروع بشه.
جالبتر اینکه اونا این یک ماه رو با شادی و خوشی و بزن و رقص و پای کوبی خلاصه آخر شادی سپری می کردند و اینقدر این جشن بین بقیه جشنها شاخص بوده که برا هم آرزو میکردند الهی ۱۲۰ ساله بشی تا در دوره عمرت یه بار اون جشن بی نظیر رو تجربه کنی.
لازم به ذکره که ایرانیا بین همه ملت های باستان بیشترین تعداد جشن و شادی رو داشتند که رد پایی از اون جشنها در نوروز برا امروز ما هم باقی مونده.
